5

 SAKURA

— Cześć kochanie! — zawołałam, nakładając wielką porcję makaronu na talerz. Sarada uwielbiała włoską kuchnię, a po ostatnich zdarzeniach starałam się jej dogadzać, jak tylko potrafiłam. Chwyciłam za garnek i chochelką soczyście oblałam potrawę sosem. Zapach rozniósł się po całym mieszkaniu, napełniając go przy tym przyjemną, rodzinną atmosferą. Chciałam już zabrać się za napełnienie szklanek coca-colą, gdy mina córki przykuła moją uwagę.

Stała w obsypanych śniegiem ciuchach i patrzyła w moją stronę, jakbym kogoś zabiła. Natychmiast odstawiłam to, co trzymałam w dłoni i odchrząknęłam:

— Wszystko w porządku?

Właściwie nic nie było w porządku i doskonale zdawałam sobie z tego sprawę. Przeróżne myśli zaczęły kotłować się mi w głowie, jednak nigdy bym nie przypuszczała, co tak naprawdę się wydarzyło. Zanim cokolwiek zdążyła powiedzieć, zastanawiałam się, co mogło się stać. Na początku myślałam że jakiś głupi dzieciak dokuczał jej z powodu obrażeń odniesionych po minionym wypadku. Jednak z tego właśnie powodu stałaby teraz nienaturalnie wykrzywiona na twarzy, spoglądając na mnie z żądzą mordu?

— Kochanie…

— Dlaczego mnie okłamałaś?!

Zamarłam. Wrzasnęła tak głośno, że miałam ochotę zatkać uszy.

— Co ty do cholery mówisz?!

— Doskonale wiesz, o co mi chodzi!

Zmarszczyłam brwi, przyglądając się córeczce. Idealnie znałam ten stan. Jeżeli zaraz się nie uspokoi, dostanie ataku, a wtedy dopiero będę miała problem. Wzięłam głęboki oddech, starając się nie podnosić głosu.

— Możesz mi na spokojnie wytłumaczyć?

Sarada tupnęła mocno nogą.

— Nie dziwię się, że nie chce z nami tu mieszkać, skoro wdał się w jakikolwiek związek z kimś tak tępym jak ty! — zawyła i złapała się za głowę. Po zmarzniętych policzkach pociekły wielkie łzy. — Dlaczego to mi zrobiłaś?! Nienawidzę cię!

Krzyczała jak opętana, starając sama siebie ogarnąć. Nawet Sarada wiedziała, czym groził atak. Ja natomiast wyglądałam, jakby dopiero wyciągnięto mnie z prosektorium.

— Dziecko, o czym ty do mnie mówisz? — zadałam pytanie, obawiając się jednak odpowiedzi.

Chwyciła się za włosy i zaczęła z całej siły za nie ciągnąć.

— Sarada!

— Dlaczego kurwa nie powiedziałaś mi, że on jest moim ojcem?!

Momentalnie złapałam się blatu, czując, jak ugięły się pode mną nogi. Gdyby nie ten manewr, z pewnością skończyłabym na podłodze. Popatrzyłam w napełnione bólem oczy córki i wiedziałam, że ten dzień nie zakończy się dobrze.

— Kto ci to do cholery powiedział?!

— On sam!

Zamarłam.

— Jak to?

Sarada puściła włosy, lekko się przy tym krzywiąc. Widziałam jak parę czarnych kłaków upadło na jasne płytki.

— Czekał na mnie pod szkołą i…

— Że co?! — automatycznie jej przerwałam. —  Chcesz mi powiedzieć, że ten gnój przyszedł z tobą porozmawiać?!

— Chciał się dowiedzieć prawdy!

Nie przypuszczałam, że Sasuke posunie się aż do takich środków. Miał trzymać się z daleka! Myślałam, że po wypadku przestraszył się na tyle, że z głowy mu wyszedł pomysł poznania Sarady. Nie wiedziałam, czy w tym momencie w ogóle oddychałam, ponieważ cały obraz począł się powoli zamazywać. Czułam się jak w transie. Jeden z najgorszych koszmarów się ziścił!

— Miałaś z nim nie rozmawiać!

— Nie ważne, co mogłam, a co nie! — Sarada przechodziła do kontrataku. — Jakim prawem zataiłaś przed nim moje istnienie?! — Ponownie chwyciła się za włosy. — Tyle razy chciałam się czegokolwiek o nim dowiedzieć. Wszystkie dzieci w mojej klasie posiadają ojców, a ja nigdy go nie miałam! I okazuje się, że nie rozstaliście się, bo był dupkiem jak mówiłaś, tylko w ogóle nie powiedziałaś mu, że urodziła mu się córka!

Padła na posadzkę i zaczęła wić się w każde strony. Automatycznie uklękłam obok niej, delikatnie dotykając w policzek.

— Uczyniłam to dla naszego dobra…

— Nie wierzę ci! Co on takiego robił? No co!

Niespodziewanie ugryzła mnie w rękę, którą ją głaskałam.

— Kurwa Sarada!

— Krzywdził cię?! A może miał kochankę?!

Przerażona spoglądałam na dziury pozostawione w mojej skórze po jej zębach. Robiło się coraz gorzej, niż myślałam.

— No mów!

— Kochanie…

— Nie dziwię się, że cię zosta…

Nie dokończyła zdania, ponieważ zwaliłam się na nią na podłogę. Przykryłam jej ciałko swoim i próbowałam z nią walczyć. Nie było innego wyjścia, żeby ją uspokoić. Nienawidziłam owych środków, jednak lekarz mi tak nakazał. Na początku nie wierzyłam, jak można w ogóle wpaść na równie chory pomysł, jednak czytając wiele poradników, w których kobiety przedstawiały ich starania, aby dzieci chore na Aspergera się uspokoiły, odniosłam wrażenie, że nie należałam do okrutnych matek.

Chwyciłam za gardło i delikatnie wyprostowałam głowę, by mogła popatrzyć wprost w moje oczy.

— Nie odzywaj się, jak nie znasz wszystkich szczegółów! Myślisz, że łatwo mi było wychowywać ciebie samą?! Jednak z pewnym względów wybrałam właśnie taką drogę!

Do Sarady jednak nic nie docierało. Opanowana gniewem splunęła mi na twarz. Momentalnie zamknęłam powieki. Jedną ręką chciałam się wytrzeć, gdy właśnie uświadomiłam sobie, że popełniłam błąd. Córka wykorzystała sytuację i z całej siły zepchnęła mnie z siebie. Poleciałam w prawo i uderzyłam plecami o blat.

—Sarada… — wyszeptałam, krzywiąc się. Bolało jak cholera. Dziecko wiedziało, że uczyniło źle, jednak emocje coraz bardziej się w nim kumulowały. Widziałam w jego oczach złość i strach. Walczyło samo ze sobą.

Minuta ciszy.

— Mamo nie chciałam…  — wycedziła przerażona Sarada. Ponownie zaczęła się trząść i odwróciła wzrok. Za wszelką cenę chciała się opanować, ale nie dawała rady. Szał okazał się silniejszy, niż obie przypuszczałyśmy.

— Kochanie…

— Jestem potworem!

— Nieprawda! — jęczałam. Ból począł się nasilać. Podniosłam nogę, próbując się jakoś podnieść, jednak nie zadziałało. Opadłam na swoje miejsce niczym pusty worek na ziemniaki. — To moja wina! — Nie mogłam teraz jej denerwować, nie w tej chwili. Starałam się spokojnie oddychać. Co rozkazałby mi lekarz w owej sytuacji? Na pewno zaleciłby, abym niesłusznie winę wypośrodkowała, nawet gdybym nie była niczego winna.

Parę razy oberwałam od Sarady, jednak ten cios był najsilniejszy. Miałam ochotę sama zawyć z bólu, niestety pogorszyła bym jeszcze sytuację. Nie powinna teraz siebie obwiniać, atak mógłby wrócić ponownie, tylko z odwrotnym skutkiem. Sarada nie tylko wyżywała się na innych, sobie również uczyniła nie raz krzywdę.

Dziewczynka upadła na kolana, wbijając paznokcie w płytki. Po jej policzkach płynął strumień łez. Przez chwilę zaczęłam się zastanawiać, czy bardziej bolały mnie plecy, czy może od samego początku było to serce.

— Słyszysz kochanie? — Próbowałam złagodzić atmosferę. — Nie obwiniaj się już, zasłużyłam.

— Zamknij się! — zawyła zwierzęcym głosem. — Dlaczego mnie nie usunęłaś?!

Rozszerzyłam oczy ze zdumienia. Sarada w szczycie ataków poczynała sobie wmawiać i wymyślać rzeczy, o które nikt by nie posądził.

— Nie mów tak!

— Wtedy bylibyście razem!

Wyprostowałam się delikatnie, spoglądając bezcelowo w sufit.

— Rozstałam się z Sasuke, zanim dowiedziałam się o ciąży.

I bum! Wydało się! Sprawa, którą najchętniej wymazałabym z pamięci, wyleciała niczym piórko puszczone na wietrze.

Przez chwilę dochodziła do siebie, aby przyswoić stuprocentowo sytuację. Z płaczącej dziewczynki ponownie zaczynała zamieniać się w wredną dziewuchę.

— Nie mam tak naprawdę ani ojca, ani matki. — Słysząc owe słowa głowa automatycznie spoczęła mi na Saradzie. Patrzyła na mnie okropnie napuchniętymi oczami, uśmiechając się przy tym sarkastycznie. Momentami odnosiłam wrażenie, że sam diabeł w takich chwilach przejmował jej duszę.  — Za to wierna mogę być Aspergerowi. — Odwróciła twarz do okna. — Heh, to zabawne, ale on przynajmniej nigdy mnie nie opuści.

Powolutku wstała i zaczęła kierować się w stronę swojej prywatnej Utopii. Chciałam ją zatrzymać, coś powiedzieć, jednak słowa ugrzęzły mi w krtani. Przeraziło mnie, że okazały się tak prawdziwe. Zawyłam w niebogłosy i schowałam twarz w dłoniach.

— Kurwa, kurwa, kurwa… — powtarzałam, jak mantrę. Co robić, co robić… — Sarada ja prze…

Nie dokończyłam zdania, ponieważ wkurzona trzasnęła drzwiami z całej siły.

~*~

Śnieg sypał coraz mocniej, zasłaniając Hokaido swoim płaszczem, jakby chciał dać wszystkim do zrozumienia, że ta wyspa należy w zimowych okresach tylko do niego. Ludzie pędzili ulicami, żeby skryć się przed nadchodzącą śnieżycą. Każdy ratował się jak mógł, ot zwykły przejaw instynktu u istot żywych. Jedna z kobiet w szale ucieczki upuściła malutką torebeczkę, w ogóle nie zdając sobie z tego sprawy. Jeżeli się nie odwróci, utraci ją na zawsze. W tym mieście nikt nie znał litości. Powiedzenie znalezione nie kradzione mogło być wypisane na transparencie przy głównym wjeździe, zamiast grubego, fałszywie uśmiechniętego prezydenta, życzącego miłego pobytu.

Do dupy z tym wszystkim, pomyślałam pijąc gorącą americanę w Ai, malutkiej kawiarni mieszczącej się na głównej ulicy Konohy. Czekałam już od godziny na Ino, która się oczywiście spóźniała. Domyślałam się, że zapewne stoi za tym pogoda, jednak na miłość boską, tak trudno zadzwonić i dać znać?

Minęło sto dwadzieścia minut od kłótni z Saradą. Obolała i wymęczona musiałam jednak wyrwać się z domu. Poprawiłam się na krześle, czując prądy przeszywające moje plecy od góry do dołu. Nie wiedziałam jak dalej potoczy się nasza relacja, jednak przeczuwałam najgorsze. Dlatego potrzebowałam rozmowy, aby ktoś mnie pocieszył i doradził. Ale właśnie w takich momentach widać jak można liczyć na przyjaciół.

— Przepraszam cię kochana! — zaświergotało mi nad uchem. Odwróciłam się automatycznie, nie rozumiejąc jakim cudem nie zauważyłam przybycia Ino. Chyba musiałam się poważnie zamyślić… — Ale sama doskonale rozumiesz. Pogoda i te takie. — Wyłączyłam się na chwilkę, czekając aż pobełkocze swoje sprawy, które mnie nie interesowały. — I wtedy Sai… — Och, zapewne pokłócili się znowu o nic nieznaczącą sprawę. Zazdrościłam jej takich normalnych problemów. Przez ostatnie dni doszłam do wniosku, że moje życie było jednak popieprzone. — Ale walić go, faceci to dupki.

— Nawet nie wiesz jakie — skwitowałam przyglądając się jej mętnym wzrokiem.

Ino wyglądała na zaskoczoną. Słysząc moją wypowiedź, mogła pomyśleć, że chodziło o sprawę sercową.

— Masz kogoś? — zapytała delikatnie. Oczywiście nie powiedziałam jej, z jakiego powodu chciałam się spotkać. Nie wiem dlaczego, może po prostu pragnęłam o tym zapomnieć? Mimo iż wiedziałam, że to się nigdy nie uda?

Przewróciłam oczami.

— Sakura — wypowiedziała moje imię zbyt stanowczo, siadając obok. Mimo wszystkich wad - a miała ich wiele - kochałam Ino jak siostrę. Poznałyśmy się w podstawówce i tak oto kontakt pozostał do dzisiaj. Od zawsze zwierzałyśmy się sobie z problemów, które nas trapiły. Kiedy Sarada wróciła ze szpitala, co pierwsze uczyniłam, gdy jak zawsze zamknęła się w swoim pokoju i zaczęła grać, to zadzwoniłam do Ino z prośbą, aby przyjechała z największą butelką wina, jaką posiadała w domu.

 I powiedziałam jej o wszystkim. O tragicznym zdarzeniu, Sasuke no i oczywiście Hidanie. Gdy skończyłam historię, odniosłam wrażenie, że wybiegnie z mieszkania i ukatrupi ich własnymi rękoma. Moja cała Ino, pomyślałam wtedy, wypijając już chyba piąta szklankę trunku.

Chwyciłam ją za rękę, a ona już wiedziała o kogo chodziło.

— Co tym razem zrobiła?

Jej głos przyjemnie dźwięczał mi w uszach, dając delikatnie do zrozumienia, że może jednak ten świat nie jest najgorszy. Bowiem każdy z nas posiadał osobę, przy której zawsze będziemy się czuć lepiej i bezpieczniej niż we własnym domu.

— Dowiedziała się Ino. — Owe słowa z bólem przeszły przez moje gardło. Przez chwilę wpatrywała się we mnie, jakby nie bardzo rozumiała co mam na myśli. Nie wiedząc czemu, rozśmieszyło mnie to delikatnie.

— Jesteś jakaś dziwna dzisiaj — wycedziła lekko poirytowana. — Co masz na myśli? — Parsknęłam histerycznie śmiechem w odwecie na jej pytanie. — Sakura do kurwy nędzy, o co ci chodzi?

— Sasuke powiedział Saradzie, że jest jej ojcem.

Zamarła. Kalkulowała w swojej głowie, czy aby na pewno dobrze usłyszała.

— Że co?! — Złączyła dłonie, opuszczając delikatnie wzrok. Nawet jej się to nie mieściło w głowie. — Jakim cudem?

Pomasowałam plecy, czując narastający ból. Owy ruch oczywiście nie uszedł jej uwadze. Znając Ino doskonale, wróci do tego tematu.

— Ten chuj czekał pod jej szkołą, rozumiesz to? — Zaczynało we mnie wrzeć na samo wspomnienie. — I po prostu wyjawił prawdę, prosto z mostu. W ogóle nie pomyślał, jakie ściągnie to problemy!

Ino przez chwilę nie wiedziała co powiedzieć. Dla mnie wydarzenie z dzisiejszego dnia również wydawało się abstrakcją.

— Myślę, że to pewien rodzaj zemsty. Nie może ci wybaczyć, że zataiłaś prawdę.

— I to powód by trzynastoletniemu dziecku powiedzieć to w tak bezpośredni sposób?! — Im bardziej się denerwowałam, tym ból wzrastał. Miałam jednak to gdzieś, wszystko na co zapracowałam poczęło się walić, niczym domek z wykałaczek.

— Sakura, każdy popełnia błędy…

— Przecież wyleciał, nic by to nie dało!

— A może jednak by wrócił?

— Teraz zwalasz winę na mnie?!

Ino podniosła ręce w obronnym geście.

— Nigdy nie wiemy, co tak naprawdę by uczynił. — Ponownie pomasowałam sobie plecy. — Ino przestałam go kochać. Nawet jeśli nie zawsze układało mi się z Saradą kolorowo, nigdy, przenigdy nie chciałam, aby wrócił i zapamiętaj to. — Skrzywiłam się lekko. — Uchihowie to rozdział zamknięty.

— Przeklęta rodzina.

— Otóż to.

Ino zamaszyście poprawiła kucyka i wiercąc się na krześle, aby przyjąć wygodniejszą pozę, dała mi znać, że pragnie dalej brnąc w historię.

— Jak zareagowała Sarada?

Uśmiechnęłam się sarkastycznie.

— Dostała ataku, jakiego nigdy jeszcze nie widziałam. — Kątem oka spostrzegłam, że jej ciało się napina, przeczuwając najgorsze. — Musiałam aż przyszpilić ją do podłogi. Ino ona zaczynała sobie wyrywać włosy z głowy! — Wzdrygnęłam się na samo wspomnienie. — Nie okazałam się jednak zbyt silna i rzuciła mną o szafkę.

I jakby na potwierdzenie swoich słów, po raz trzeci zaczęłam masować się między łopatkami. Ino automatycznie chwyciła mnie za rękę, nie mogąc dojść do siebie. Widziałam emocje malujące się na jej pięknej twarzy. Och zawsze chciałam być tak atrakcyjna. Mimo swojego wieku, nigdy nie powiedziałabym, że miała ponad trzydzieści lat. Zmrużyłam oczy wyobrażając sobie, że jestem równie atrakcyjna. Nie trzymałabym się tyle z Sasuke, byłabym pewna, że bez problemu znajdę kolejnego. I z bólem stwierdziłam, że posiadałabym spokój od Sarady.

Byłam okropną matką…

— Przepraszam… — wycedziłam szlochając.

Przyjaciółka otuliła mnie delikatnie ramieniem. Nie musiała nic mówić, doskonale wiedziałam, co myślała. Wtuliłam się mocniej, wdychając piękny zapach perfum.

— Nie wiem jak mam sobie poradzić z tą sytuacją — kontynuowałam wywód. Gdy Ino, największa papla na świecie się przymykała, czułam, że się poważnie przejmowała. — Sarada nigdy mi nie wybaczy.

— Musi się z tym zaznajomić.

— Nie rozumiesz… ona zawsze pragnęła mieć ojca.

Ino ścisnęła mnie strasznie, na sam dźwięk słów.

— Powinnaś wyjść problemowi naprzeciw — stwierdziła cicho.

— Co masz na myśli?

Ino spoglądała na śnieg sypiący za oknem. Czułam, że bez wątpienia pragnęła mi pomóc. W końcu sama doskonale znała Sasuke. W pierwszej klasie się w nim podkochiwała. Gdy dowiedziała się, że Uchiha jednak czuje miętę do mnie, nie odzywałyśmy się do siebie przez miesiąc. Oczywiście nie chciałam tego, zapewniałam ją, że mnie i Sasuke nigdy nic nie będzie łączyło. Możliwe, iż między innymi dlatego tak długo zwlekałam, aby być z nim w związku. Nie tylko nie mieściło mi się w głowie, aby ktoś tak przystojny zwrócił na mnie uwagę, ale też nie chciałam niszczyć naszej wieloletniej przyjaźni.

Miłość jednak przychodzi w najmniej oczekiwanym momencie.

Kiedy Ino dawno mi wybaczyła i kiedy nasza relacja znowu należała do normalnych, pewnego dnia na korytarzu Sasuke wprost zapytał, czy pójdę z nim na kawę. Nigdy nie zapomnę buraka, jakiego strzeliłam na twarzy. Uchiha speszony moją reakcją odszedł nie czekając na jakąkolwiek odpowiedź. Już wtedy zachowywał się jak dupek, jednak tego dnia coś we mnie pękło. Inny facet nie ustąpiłby, oczekiwał aż obiekt westchnień się zgodzi. Ten natomiast na następny dzień próbował udawać, że do niczego nie doszło. Dalej chodziliśmy do jednej klasy, siedzieliśmy może ławkę dalej od siebie. Przyznam szczerze, że bardzo żałowałam, iż nic z owego spotkania nie wyszło.

W czwartym miesiącu szkoły ponownie spróbował, tym razem z pozytywnym skutkiem. Ino była wtedy chora, może dlatego, bez jej obecności łatwiej podjęłam decyzję? Nigdy nie odpowiedziałam sobie na te pytanie i chyba nigdy tak naprawdę nie chciałam. Czasy spędzone z Sasuke były jednymi z najpiękniejszych w moim życiu. Nikogo nie kochałam, tak jak Uchihę. Z czasem nawet Ino zaakceptowała nasz związek, dochodząc do wniosku, że moje szczęście jest również i jej.

I tak wytrwaliśmy do trzeciej klasy, gdzie wszystko poczęło się walić, jakby buldożer wjechał centralnie w malutką, drewnianą szopkę. Każdy posiadał plan na przyszłość, wiedział, gdzie chciał iść na studia, tylko mi jedynej nie było to dane. I właśnie dorosłe życie zniszczyło moją największą miłość. Nie chciałam być jego kulą u nogi, kiedy pragną wylecieć do Berlina wolałam po prostu go znienawidzić. Była to najprostsza opcja, gdyby nie pokrzyżowała jej niechciana ciąża. Dzień przed planowanym zerwaniem zachowałam się jak suka, idąc z nim do łóżka, wesołego, pełnego nadziei, że zrozumiałam jego wybór. A na następny dzień, jak gdyby nigdy nic ogłosiłam wstręt do jego osoby. Nie opuszcza się osoby, którą się kocha, taką przyjmowałam wtedy zasadę.

Wiadomość o ciąży mnie załamała. Ino przesiadywała godzinami ze mną w pokoju, namawiając, abym jak najszybciej zadzwoniła do Sasuke i mu o wszystkim powiedziała. Ignorowałam jej rozkazy, unosząc się młodzieńczą dumą. Jeżeli zjebałam sobie życie, nie chciałam zniszczyć i jego. Wmawiałam sobie, że jest tam szczęśliwy, że zajmuje się tym co kocha. A gdy okazało się, że Sarada jest chora, z mojej głowy doszczętnie wyleciał Sasuke. Poczęłam robić wszystko dla córeczki, nie przyjmując do wiadomości, że przecież ten drań może zawsze wrócić i dowiedzieć się prawdy.

— Przepraszam…

— Sakura przestań! Nie masz za co!

— To wszystko moja wina! — zaszlochałam mocno, odsuwając się od Ino. Kobieta obejmując mnie, delikatnie zaczęła głaskać opuszkami palców pod pachą. Tak jak robił to Sasuke…

— Co ci się do cholery upierdoliło!

— Gdybym cię posłuchała…

Ino zrozumiała. Nie musiałam kończyć zdania, doskonale zdawała sobie sprawę o co mi chodziło. Popatrzyła beznamiętnie na blat stołu układając myśli, aby jakoś pomóc.

— Nie ważne czy uczyniłaś dobrze, czy źle. — Zabrzmiały mi nad głową jej słowa. — Teraz za wszelką cenę nie możesz pozwolić, aby zniszczył wszystko na co tak ciężko zapracowałaś.

Dziękowałam w duchu, że dzisiaj była całkowicie poważna. Uśmiechnęłam się delikatnie, zerkając na życie toczące się za szybą kawiarni. Śnieżyca powoli ustępowała, dając bytowi do zrozumienia, że trzeba wrócić do przerwanych czynności. Ludzie ponownie tłoczyli się na ulicach, w uszach zadźwięczał mi odgłos klaksonu jakiegoś podenerwowanego taksówkarza.

Moja egzystencja powinna się uspokoić, tak jak zima tego roku.

SARADA

Mam ojca. Mam ojca. Mam ojca.

Siedziałam skulona na łóżku, nie mogąc dojść do siebie. Za oknem panował zmierzch, minęło sporo czasu, odkąd dowiedziałam się dziwnej prawdy.

Mam ojca. Mam ojca. Mam ojca.

Przecież logiczne, że musiałam go posiadać. Jeszcze nie wynaleźli sposobu, aby ludzie rozmnażali się bez samca i samicy.

Mam ojca. Mam ojca. Mam ojca.

Owa myśl wydawała się abstrakcyjna.

Mam ojca!

Położyłam brodę na kolanach, dalej nie mogąc przyjąć tego do swojej świadomości. Tyle lat pragnęłam go poznać, zobaczyć, jak wygląda, usłyszeć ton głosu i wiedzieć, jakie posiada zainteresowania. Najgorsze było jednak to, że wiedziałam, iż matka dopilnuje, abyśmy już nigdy się nie spotkali. Na samo wspomnienie o Sakurze poczułam uścisk w żołądku. Automatycznie przypomniałam sobie, jak ją pokaleczyłam dzisiejszego dnia w kuchni. Nie chciałam tego, nawet jeśli zasłużyła.

Dlaczego zawsze raniły nas osoby, które nigdy nie powinny? Czy właśnie na tym polegała cała definicja miłości? A może po prostu mama mnie nie kochała?

Nie byłam głupia. Każde dziecko zdawałoby sobie sprawę, iż rodzice pragną mieć albo zdrowe pociechy, albo wcale. Dzisiejszym aktem pokazałam, dlaczego powinnam była nigdy się nie urodzić. Nie musiałam jej okaleczać, jednak w najgorszych szczytach furii nie potrafiłam się nigdy opanować. Gdy byłam mniejsza, uczęszczałam na terapię, jednak żadna nie pomogła mnie uspokoić. Plątałam się po świecie niczym ukryty bandyta.

Byłam potworem.

Otuliłam się puszystym kocykiem w ramach polepszenia nastroju. Cieszyłam się, że Sakura wyszła dzisiaj z domu i mogłam zostać sama. Oczywiście zdawałam sobie sprawę z kim poszła się spotkać. Świadomość, iż nie ma jej za ścianą, napawała mnie niewyobrażalną ulgą. Nie musiałam na nią patrzeć ani słuchać jej skomlenia. Przykrym okazywał się fakt, że należała do najbliższej mi osoby i wiem, że skoczyłaby za mną w ogień, a mimo wszystko pragnęłam, aby zniknęła z mojego życia. Niczego bardziej na świecie nienawidziłam, jak plugawego kłamstwa.

Wiem, że brzmiałam okropnie. Matka starała się jak mogła, abym w miarę czuła się potrzebna na tej planecie. Jednak nie tego potrzebowałam. Nie mogłam obejść się bez kogoś, kogo każdy inny posiadał. Kogoś, kto by pokazał mi inną stronę świata.

Sasuke…

Zdałam sobie sprawę, że właśnie tego mężczyzny szukałam trzynaście lat w swoich wspomnieniach i słowach Sakury. On wypełniał pustkę w mojej duszy, która z czasem rozrastała się coraz szybciej. Po krótkim spacerze pragnęłam więcej. Pan Uchiha nie mógł opuścić moich myśli, chęć kolejnego spotkania wzrastała. Dlaczego matka go opuściła? Przecież był niesamowicie przystojny, nie wyobrażałam sobie, aby uczynił jej cokolwiek złego. W ogóle nigdy nie przypuszczałam, że ktoś tak urodziwy mógłby ją pokochać.

Choroba nie ujawniała się po zewnętrznej stronie mojego wyglądu. Nigdy nie byłam podobna do Sakury i zdawałam sobie z tego sprawę. Wiedziałam, iż musiałam być zbliżona w takim razie do ojca. Ciocia Ino zawsze powtarzała, że jak dorosnę będę jedną z najpiękniejszych kobiet w Konosze. Mama przytakiwała wtedy, dodając za każdym razem, że jestem szczęściarą nie odziedziczając po niej urody. Przypominając sobie teraz wygląd Sasuke, nie wyobrażałam sobie, abym nie mogła już więcej go zobaczyć. Jego urok hipnotyzował, zaczepiał się niczym kleszcz w umyśle i pilnował, aby nic nie mogło go stamtąd wygonić.

Marzyłam, żeby móc ostatni raz na niego spojrzeć. I wiedziałam równocześnie, że nie będzie mi to dane. Sakura nigdy na to nie pozwoli, nie po tym jak potrącił mnie samochodem. Byłam głupia nie posiadając do niego o to wątów. Ale nie potrafiłam, czułam, że naprawdę nie chciał tego uczynić. Moja głupia świadomość podpowiadała mi, abym się nie przejmowała, rzuciła wszystkie zakazy i zaczęła powoli sama sobie torować drogę do życia. A na pierwszym miejscu pojawiła się chęć spędzenia z Sauske jak najwięcej czasu.

Zbliżała się północ, a ja lamentowałam dalej, nie mogąc zapomnieć. Sakura spała twardo od jakiegoś czasu. Czułam wzrastające wyrzuty sumienia i wiedziałam, że dłużej tego nie zniosę pozostając w mieszkaniu. Abstrakcyjne myśli poczęły kotłować się mi w głowie, nie dając dojść do racjonalnego wyboru. Mózg podszeptywał cały czas Sasuke, Sauke, a ja nie mogłam odepchnąć od siebie tego imienia.

Noc wydawała się spokojna, tylko termometr straszył niskim wskaźnikiem. Jednak żadnego śladu wiatru i zbliżających się śnieżyc. Zima tego roku była wyjątkowo męcząca. Dawno Hokkaido nie nawiedziły takie mrozy. Jednak anomalny pomysł za żadne skarby nie chciał mnie opuścić. Tragiczna pogoda nie przerażała mnie, ba nawet napawała lekką adrenaliną.

—  Gdyby tak uciec z domu i poszukać Sasuke?

Musiałam przyznać ostentacyjnie sama przed sobą. Pomysł pochrzaniony, niczym z rodu dla tępych dziewczynek, ale tak, pragnęłam tego bardziej, niż czegokolwiek. Może dowiem się w końcu prawdy, może uda mi się go zatrzymać na dłużej w moim życiu. Może w końcu poczuję się jak w normalnej rodzinie.

Bez dłuższego zastanowienia wyskoczyłam z łóżka i podbiegłam do szafy. Otworzyłam ją i zaczęłam wyrzucać wszystkie ciuchy na podłogę. Naliczyłam pięć najgrubszych bluz jakie posiadałam, dwie pary dresów, kurtkę i cienki płaszczyk ze szmateksu. Hmm, nawet nieźle. Z mniejszej szuflady wyciągnęłam sześć par skarpetek i uznałam, że nie zmarznę. Oczywiście nie założyłam wszystkiego, ale i tak w lustrze zamiast trzynastoletniej dziewczynki, ujrzałam bałwana.

Zachichotałam cichutko i delikatnie skierowałam się do drzwi. Przez dłuższą chwilę zastanawiałam się, czy dobrze czynię. Zachowywałam się jak dzieci, którymi gardziłam. I jak widać samej mi do nich bliżej niż dalej. Czy owym czynem stałam się hipokrytką? Miałam to w tym momencie daleko w dupie. Ktoś kiedyś powiedział, że marzenia się spełniają, ale trzeba im pomóc. I chyba właśnie dlatego pociągnęłam za klamkę, na paluszkach przebiegłam przez korytarz, wymknęłam się z mieszkania, podskakiwałam ze schodów i znalazłam się w środku nocy na oblodzonym chodniku pod blokiem.

Pierwszy raz poczułam się wolna.

Wtedy jednak pojawił się poważny problem. Nie wiedziałam, gdzie mogłabym go poszukać. Wątpiłam, że mieszkał gdzieś w okolicach szkoły, nie przyjechałby wówczas samochodem i mnie nie potrącił. Gdyby nie wypadek, może Sakra pozwoliłaby mi się z nim zobaczyć? Przeszłam dwa bloki dalej, aby nie kusić losu. Nie wierzyłam, aby nagle się obudziła i spoglądnęła przez okno. Jednak przezorny zawsze ubezpieczony.

Patrząc na otaczające mnie osiedle, osądziłam, że trzeba będzie odnaleźć Sasuke metodą prób i błędów. Wyruszyłam na wschód, w stronę odwrotną od miejsc w których najczęściej przebywałam.

Na początku było ciepło, z czasem zaczynałam żałować, że opuściłam mieszkanie. Błądzenie między ciemnymi ulicami zaczynało mnie nużyć, abstrahując od faktu, że się trochę bałam. Konoha nocami nie należała do bardzo niebezpiecznych miast, mimo wszystko czasami dochodziło tu do nieciekawych zdarzeń. Plus poczynał dołować mnie fakt, co powiem Sasuke gdy już go odnajdę. Jak nigdy nic wpadnę do jego mieszkania w środku nocy na herbatę? Do tego nie przemyślałam najoczywistszej rzeczy. Jeżeli już wyjechał? Może dowiedział się tego, czego pragną?

Spuściłam głowę, brnąc hardo przez uliczki. Powinnam się nie poddawać, powinnam walczyć do samego końca. Jedni czynią wszystko dla miłości, drudzy dla pieniędzy, czy sławy. A ja musiałam pierwszy raz zrobić coś sama dla siebie. Coś, czego nikt nie mógłby mi zabronić.

Chciałam chociaż raz poczuć się spełniona.

Zbliżałam się powolutku do centrum Konohy. Tutaj w końcu natknęłam na ślad człowieka. Pijani ludzie wychodzili z klubów, w pubach wciąż tętniło życie. Niektórzy byli zbyt pijani, by zwrócić uwagę na malutką dziewczynkę, kręcącą się w pobliżu. Założyłam kaptur mocniej na głowę, obawiając się, że ktoś może mnie poznać. Sakura nie posiadała wielu znajomych, jednak ciocia Ino lubiła od czasu do czasu zabawić się w podobnych miejscach. A jej wyjątkowo nie pragnęłam spotkać.

Z czasem zaczęłam się obawiać o pozytywne zakończenie mojej misji. Stanęłam pod pomnikiem Oe Kenzaburo, w celu podjęcia jakiejś oczywistej decyzji. Ukradkiem spoglądnęłam na pisarza nade mną, licząc na natchnienie. Ten mężczyzna urodził się w małej wiosce na wyspie Shikoku. W pierwszych latach swojego istnienia uległ japońskiej propagandzie i podczas drugiej wojny światowej był gotowy oddać życie za kraj i cesarza. Kiedy jednak dowiedział się, że władca Japonii nie okazał się bóstwem, jak wierzono, popadł w wielkie rozczarowanie. I właśnie owy fakt miał wielki wpływ na późniejszą twórczość pisarską.

Oczywiście nie jego historia mnie interesowała. Posiada niepełnosprawnego syna, chorującego na wadę mózgu. Hikari mimo wszystko stał się utalentowanym kompozytorem, którego znają w Japonii i USA. Właśnie on dał mi nadzieję, że jest szansa, dla nas innych, abyśmy poczuli się w świecie normalni.

Dlatego zawsze twierdziłam, iż to jemu powinni postawić pomnik w tej zacofanej Konosze. Wyobrażając sobie, ile trudu musiał znieść, aby zaistnieć na kuli ziemskiej, wypełniłam się odwagą do dalszych poszukiwań. Nie zdawałam sobie jeszcze wówczas sprawy, jak moje czyny będą miały konsekwencje w późniejszych latach planowanej kariery.

Pociągnęłam nosem, trzęsąc się z zimna. Zbliżała się już pierwsza, w centrum dalej panował gwar. Odwracałam się we wszystkie strony z nadzieją, że może akurat tutaj go spotkam. Trudno było osądzić, jakim jest typem mężczyzny. Czy lubi pobawić się z kobietami na mieście, czy raczej stroni od tego typu miejsc. Może popełniałam błąd, czekając na niego tutaj. Właśnie ta niewiedza doprowadzała mnie powoli do szaleństwa.

Już chciałam odejść dalej, gdy usłyszałam znany mi głos. A raczej wrzask, ponieważ owa osoba darła się na całe miasto. Odwróciłam zmarzniętą głowę w stronę nadlatującego głosu, nigdy nie przypuszczając, że uciesze się widząc tego osobnika.

Typowy zboczeniec, którego miałam szczęście poznać w szpitalu, stojącego u boku Sasuke i kłócącego się z moją matką, wymachiwał rękami wokół swojego ciała. Awanturował się z jakąś kuso ubraną kobietą, która najwidoczniej miała daleko gdzieś jego słowa. Stała niczym naprężona kotka, jakby oczekiwała kolejnych adoratorów. Jego wręcz krew zalewała, gdy widział zachowanie dziewcząyny. W końcu chyba jednak przesadził, bo panna dla towarzystwa przywaliła mu porządnie w twarz i odskakując, rzuciła się pędem w stronę jakiegoś baru.

Nie wiedziałam czy siły wyższe pragnęły, abym się spotkała Sasuke, czy po prostu od bardzo dawna miałam w końcu szczęście. Zbok… zaraz jak mu było na imię? Hidan? Chyba tak, z resztą nie miało to większego znaczenia. Najistotniejszym okazał się fakt, iż począł kierować się w moją stronę. Oczywiście nie zakryłam bardziej twarzy kapturem, ba nawet podeszłam bliżej latarni ulicznej, z nadzieją, że mnie rozpozna.

Żeby ktoś zwrócił na nas swoją uwagę, trzeba okazać się kimś nietypowym. Dlatego postanowiłam się bardziej trząść. Zadanie było łatwym do wykonania, ponieważ nie pamiętałam, kiedy tak dawno zmarzłam. Nie wykluczałam również opcji zachorowania, jednak miałam to w tym momencie daleko w nosie. Podwinęłam rękawki, aby chłód mocniej przeszył moje ciało. Jeżeli ktoś olałby tego typu dziewczynkę, naprawdę musiałby nie mieć serca.

I jak zwykle się nie myliłam.

Mężczyzna stanął przy mnie i warkną:

— Hej młoda co tutaj robisz o tej porze?

Oczywiście nie łudziłam się, że mnie poznał. Ton jego głosu wskazywał na zwykłe zobojętnienie, niż raczej zainteresowanie. Przez chwilę zastanawiałam się, jak powinnam się zachować. Czy bez niczego ujawnić swoją twarz? Z resztą nie miałam już nic do stracenia.

Chwyciłam za kaptur i zamaszystym ruchem zrzuciłam go ze swojej głowy. Warto było to uczynić chociażby dla widoku, jaki począł malować się na jego twarzy. Hidan rozszerzył oczy i cofnął się o krok. Podniósł palec wskazujący w moją stronę i rozwarł usta, jednak nic nie wypowiedział. Patrzył na drobną, zmarzniętą istotkę niedowierzając.

Stałam niczym blada zjawa, która tułała się po świecie bez celu. I w pewnym stopniu właśnie czymś takim byłam. Moja misja nie miała wielkiego sensu, podjęłam się jej jednak w akcie buntu. I czekałam cierpliwie, aż się powiedzie.

— Sarada?! — wykrzyknął. — Orzesz w mordę, zamarzniesz!

Nie wiedzieć czemu, rozbawiła mnie jego reakcja. Mężczyzna wyglądający niczym typowy molestator, lituje się nad ochłodzoną duszyczką.

— Wypiłem kurwa mać. — Zaczął panikować. — Ale chodź, mam jeszcze hajs na taksówkę. Zawiozę cię do domu.

Automatycznie się wyprostowałam, patrząc w jego nietrzeźwe oczy.

— Proszę nie…

Hidan ściągnął swoją kurtkę i rzucił mi ją na plecy. Poczułam się strasznie głupio, gdy to uczynił.

— Ale…

— Nie wnikam, czego nie chcesz wracać do chałupy — stwierdził oschle, zapalając papierosa. — Jestem pijany i przyznam, że mam to daleko w dupie. Ale nie pozwolę, aby dziecko mojego kumpla marzło. — Wypowiadając te słowa, zapatrzył się w dal, jakby sam nie rozumiał co mówi.

— A ty?

Chciałam palnąć sobie w twarz za tak głupie odzywki.

Hidan zachichotał cichutko.

— Młoda jestem narąbany, nawet nie wiesz jak mi gorąco. — Widząc jednak moją minę spoważniał. — Ludzie po alkoholu nie odczuwają zbytnio różnic temperatur — skwitował, jakby myślał, że nie wiem o takich rzeczach.

Staliśmy tak w milczeniu. On dokańczał porywczo papierosa, ja natomiast mordowałam siebie w myślach. Zastanawiałam się, które z nas bardziej się denerwowało. Nie wiedzieć czemu, przy nim trudno było mi cokolwiek powiedzieć. Zbok natomiast rozmyślał, jak mnie zaprowadzić do domu.

— Chodźmy młoda. — Beknął i chwycił moją dłoń. — Jezusie jaka zimna… no szybko, bo twój ojczulek mnie zajebie.

Wyrwałam się automatycznie na dźwięk jego słów.

— Co do kur…

— Nie chcę do domu! — Chciałam brzmieć stanowczo, jednak jedyne co wydobyłam ze swojego gardła, to żałosny pisk.

Hidan popatrzył na mnie z góry. Nie podobało mu się, że musi się ze mną użerać w środku nocy. Doskonale zdawałam sobie z tego sprawę. Jednak, gdy Sakura dowie się co uczyniłam, plus zobaczy, kto mnie przyprowadził, oboje zginiemy.

— A mnie to nie interesuje, idziemy!

— Chcę do Sasuke!

Cisza zapadła automatycznie. Mężczyzna położył dłonie na skroniach, jakby dopiero teraz docierał do niego sens moich słów. Ja natomiast stałam oskarżycielsko, bojąc się jednocześnie. Nie wiedzieć czemu, Hidan napawał mnie strachem.

— Czekaj, dobrze zrozumiałem?

Pokiwałam głową.

—  Dlaczego do Sasuke?

Przetarłam dłonie z zimna.

—  Po prostu mam dość matki.

Była to prawda tylko po części, jednak nie miałam zamiaru się mu spowiadać ze swoich zamiarów. Nie ufałam gościowi i kropka.

Hidan podniósł brwi.

—  Proszę…

—  No nie wiem. —  Znowu beknął.

—  Bo mi zimno…

—  To wracajmy do domu.

—  Ale do mojego ojca.

Ponownie chwycił mnie za rękę, jednak tym razem się nie opierałam.

—  Jesteś tak samo uparta jak on, psia mać!

Uradowały mnie jego słowa.

—  Czyli mnie zaprowadzisz?

Zastanawiał się dobrą minutę nad odpowiedzią.

—  Jeżeli mam do wyboru zostawić cię tu samą, a zaprowadzić do Sasuke, to jak sądzisz, co uczynię?

Nie pamiętam, kiedy ostatnio uśmiechnęłam się tak szczerze. Hidan jednak nie zobaczył tego, warknął przekleństwo na odchodnym i pociągnął mnie w stronę jakiejś bocznej, nieoświetlonej alejki. Serce podeszło mi do gardła, gdy wstąpiliśmy w ciemności. Sama, na własne żądanie, uczyniłam sobie całe to przedstawienie.  Uścisnęłam go mocniej, obawiając się nieznanego.

Nie potrafiłam stwierdzić jak długo trwała nasza podróż. Stanęliśmy w końcu przed niewielką, kompletnie nie rzucającą się w oczy kamienicą. Wszystko spowijał mrok, jedyna latarnia stała przed masywnymi drzwiami. Hidan ruszył w ich stronę, a ja posłusznie kierowałam się za nim. Nie zadzwonił domofonem, lecz chwycił za komórkę, wybrał numer i czekał niecierpliwie na odzew.

—  Halo, stary? Sory, że cię budzę, ale mamy problem.

Umilkł na chwilę, pewnie słuchając wywodu ojca.

—  No tylko na pięć minut!

Ponownie cisza.

—  Nie jestem najebany!

Po wypowiedzeniu owych słów, odezwała się melodyjka z domofonu i zboczeniec z nienaturalną siłą popchnął drzwi. Gdy znaleźliśmy się w środku, owiało mnie przyjemne ciepło.

—  Nie powiedziałeś mu, że jestem z tobą. —  Zauważyłam, wspinając się po schodach

— Niech skurczybyk ma niespodziankę — odpowiedział złym tonem. Najwidoczniej Sauske musiał go zdenerwować tą krótką rozmową.  

Gdy dotarliśmy pod mieszkanie, zawahał się na chwilę, po czym walnął pięścią w drzwi, jakby to były bębny. Nie czekaliśmy nawet sekundy, gdy człowiek po drugiej stronie chwycił za spusty, aby je otworzyć.

— Pojebało cię?! —  zawołał, jednak, gdy zobaczył niespodziewanego gościa, od razu język utknął mu w gardle.

OD AUTORA: Nie wiem, czy do końca jestem zadowolona z tego rozdziału. Niby mi się podoba, ale jednak coś mi nie leży. Może to przez tą pogodę. Chciałam go w końcu dodać, bo zauważyłam, że przez wrzesień nie pojawiła się żadna notka. Niestety będą one coraz dłużej się publikowały... Zaczęłam prawko, znalałam nowa pracę i pora ponownie wziąć się za języki. Niby zrobiłam sobie miesiąc "wakacji", a gówno odpoczęłam. Dziękuję czytelniczkom, że potrafią zwrócić uwagę na Saradę :). Bardzo mnie to cieszy i motywuje. Wiem co robię źle i w czym powinnam się poprawić. Asperger nie jest łatwy do opisania, niby wiadomo jakie potrafią być dzieci chorujące na tą chorobę, a jednak mimo wszystko zawsze pojawiają się wyjątki. Dlatego jak raz, czy dwa przedstawię Wam coś nie zgodnego z chorobą, to przepraszam, ale  taki wymysł autora XD. Jednak staram się jak mogę, żeby Saradka była w miarę znośna. Jej zachowanie i czyny będą się przeplatać między dziecinnymi i dojrzałymi. Nie będę obiecywać daty kolejnej notki, bo jak zauważyłam nie wychodzi mi, abym zmieściła się w terminie XD.