EPILOG

8 lat później

Reflektory oświetliły mroki sceny i cała sala utonęła w milczeniu. Wszyscy czekali ze zniecierpliwieniem na to, co miało zaraz nastąpić. W końcu po to tutaj przybyli. Niecierpliwie poczęli kręcić się na siedzeniach, nie mogąc doczekać się koncertu. Dyrygent wkroczył na podest i zaczął przygotowywać swoje batuty. Były nieskazitelnie piękne. Widać, że z wyższej półki. Po nim na scenę wstąpiła trójka młodych ludzi, w tym ja. Wśród naszej malutkiej grupki jedyna wyróżniałam się skośnymi oczami i kolorem skóry. Pozostała dwójka bez wątpienia urodziła się w Europie. Ale w owej chwili nie miało to żadnego znaczenia.

Zaraz miała nastąpić najważniejsza chwila w moim życiu.

Nazywam się Sarada Uchiha. W tych czasach nie liczyło się, że chorowałam na zespół Aspergera. Również nikogo nie obchodziło, kim byli moi rodzice. Ważny natomiast był fakt, iż w wieku dwudziestu jeden lat miałam wystąpić w operze w Wiedniu jako jedna z uzdolnionych i najlepiej zapowiadających się  skrzypaczek na świecie.  

Zaczęłam studia muzyczne w Tokio, dzięki pieniądzom taty nie miałam problemów, aby się tam utrzymać. Często zjeżdżałam do Konohy, by odwiedzić matkę. Rok po wybaczeniu sobie z byłą miłością, Sakura odnalazła nową. Szczęściarzem okazał się zwykły pracownik księgarni, którą otworzono za rogiem mojego dawnego domu. Na początku zdawało się, że mężczyzna był tylko miłym, przyjaznym człowiekiem. Ale z czasem tylko głupi by się nie zorientował, że zabujał się dogłębnie.

Polubiłam Ikuo. Nie był jak Sasuke, nie wyróżniał się zbytnio wyglądem, a po jego ciele można było bez problemu zgadnąć, że posiadał więcej lat niż Sakura. Mama mimo wszystko z czasem również go pokochała. Przenieśliśmy się do ładniejszego mieszkania, dwie przecznice dalej. Było tam wesoło i przyjemnie. Oczywiście Ikuo starał się  zastąpić mi ojca najlepiej jak potrafił, niestety nie udało mu się to w pełni. Lubiłam z nim rozmawiać, nawet zgadzałam się na wspólne wycieczki, mimo wszystko zawsze posiadałam malutką pustkę w sercu.

Od ośmiu lat nie odezwał się do mnie ani razu…

Domyślałam się, że czasami kontaktował się z Sakurą, jednak obawiałam się dowieść tej prawdy. Wiecie, wolałam wmawiać sobie, że próbował o nas zapomnieć, niż nigdy a to przenigdy nie poprosić mnie do telefonu, aby porozmawiać. Obiecał się widywać, jednak chyba cała sytuacja go przerosła. Albo faktycznie założył nową rodzinę i wolał nie wracać do starej.

Czy byłam zła?

Wybaczyłam rodzicom wszystko. Po liście mamy zrozumiałam, że na silę nikogo nie uszczęśliwię. Przyzwyczaiłam się, iż zawsze miałam pod górkę, więc w tym przypadku nie pozwoliłam się zepchnąć w dół. Myślałam o nim nocami, uważając, że to on powinien się pierwszy odezwać. Popełniałam ten sam błąd, co moi rodzice, gdy się rozeszli. Żadne pierwsze nie wyraziło jakiejkolwiek inicjatywy. W końcu niedaleko pada jabłko od jabłoni, prawda?

Nigdy jednak nie rozpoczęłam tego tematu z Sakurą. Nie chciałam jej wspominać o Sasuke, gdy była szczęśliwa z innym mężczyzną. Jednak chwilami słabości doznawałam wrażenia, iż w Ikuo również widziała pewne braki. Na świecie egzystowały takie osoby, których nigdy nikt nie zastąpi. Mimo wszystko dusiłam uczucia w sobie, wyżywając się na rówieśnikach lub grając.

Po dwóch latach ciszy obiecałam sobie, że kiedyś wylecę do Europy jak on i zacznę nowe życie.

Oczywiście matka o tym nie wiedziała, nie chciałam też zbytnio jej martwić. Po przedziwnych sytuacjach, które się odegrały, naprawdę poświęciła mi dziewięćdziesiąt procent swojej uwagi. Wszystkie pieniądze od Sasuke przeznaczała tylko na mnie. Sama widziałam, że nigdy z nich nie kupiła nawet głupiego ryżu. Myślę, że każdy z nas od tego czasu przeżył wewnętrzną metamorfozę.

W szkole średniej wybrałam intensywną naukę niemieckiego. Chciałam zrozumieć język, którym posługiwał się na co dzień mój ojciec. O dziwo bardzo przyjemnie go wchłaniałam, aż w końcu decydowałam się pisać go na maturze. Na studiach byłam jedną z najlepszych uczennic, grałam mini koncerty, które odbywały się w Japonii. W końcu moja osoba trafiła do gazety i na scenę we Wiedniu.

Występowałam obok uzdolnionego chłopaka z Hiszpanii i ślicznej Polki. Całą naszą trójkę łączyła miłość do skrzypiec i nieciekawe dzieciństwo. Ada cztery lata temu wygrała walkę z nowotworem, a Fernando wychowywał się w domu dziecka. Każde z nas w owej chwili udowodniło, że jeśli się chciało, dało się osiągnąć sukces.

Dyrygent podniósł batuty, a ja poczułam nienaturalny ścisk w sercu. Rozszerzyłam oczy, próbując wrócić do rzeczywistości. Nie mogłam się rozpraszać, w końcu od tego teraz zależała cała moja muzyczna kariera. Wisieliśmy w końcu na bilbordach w pięciu krajach Unii Europejskiej. Na Sali zebrała się cała elita bogatych i wpływowych ludzi. Niesamowitość tego kontynentu mnie onieśmielała, ale nie przez ten fakt poczułam, jak świat począł zwalniać. Już na studiach przyzwyczajali nas, aby nie stresować się na scenie. Najlepiej było myśleć o czymś miłym niż zaprzątać sobie głowę tysiącami spojrzeń, skierowanych w twoją stronę.

Jednak tym oczom nie mogłam się oprzeć osiem lat temu.  

Siedział w drugim rzędzie z nieskazitelnie piękną kobietą u boku. Gdybym nie znała historii, dałabym sobie rękę uciąć, że była księżniczką. Oboje uśmiechali się do mnie szczerze, nie mogąc doczekać się występu. Postarzał się znacznie, mimo wszystko nawet z odległości mogłam osądzić, że był przystojny. Zarumieniona i niesamowicie szczęśliwa chwyciłam za smyczek, gdy dyrygent rozpoczął swoje dzieło.

Muzyka rozeszła się po wielkim gmachu opery, kojąc ludzkie zmysły. Jak zwykle pochłonęłam się brzmieniom, uciekając do krainy marzeń. Kochałam Sasuke, nawet jeśli o mnie zapomniał. Kochałam go za tą małą ilość godzin, które mi poświęcił, kochałam za to, że umożliwił mi rozpoczęcie wymarzonej kariery i chyba jeszcze mocniej obdarzyłam go w tej chwili uczuciem, gdy uświadomiłam sobie, że przez te lata cały czas mógł o mnie myśleć, lecz bać się odezwać, a oglądając mnie na pierwszym poważnym światowym koncercie, udostępnił uczucie, które wybaczało najokropniejsze zbrodnie i potrafiło zawalczyć nad nienawiścią w sercu.  

Odkryłam tajemnicę świata.

Trzeba pozwolić każdemu być szczęśliwym, nawet jeśli Sasuke z Sakurą przez większość życia  niszczyli siebie nawzajem. Jednak ja musiałam być lepsza.

Należałam do owocu waszej dawnej, lecz nie do końca zapomnianej miłości.

Zawsze byłam ponad nami.

KONIEC

Pierwszy raz doprowadziłam swoją historię do końca. Szczerze? Z jednej strony czuję radość, z drugiej smutek. Above miało swoje plusy i minusy, z resztą jak każde opowiadanie zwykłej dziewiętnastoletniej amatorki. Pragnęłam pokazać, jak wybaczanie w życiu jest ważne, jak nasze głupie decyzje potrafią wpłynąć na życie różnych ludzi. A przede wszystkim chciałam ukazać, że nigdy, a to PRZE NIGDY nie możemy nie spróbować odnowić z kimś kontaktu. Każdy z nas ma osobę, za którą potajemnie tęskni i przyznam szczerze, że sama do dziś nie mogę sobie wybaczyć, że nie odezwałam się pierwsza do pewnej osoby. Wiem, że to co piszę, jest oklepane, również Above to nie bestseller, ale w głębi duszy odczuwam wrażenie, iż znajdzie się tutaj pewna osóbka, do której może to dotrze :). Ja zawsze w każdej historii staram się odnajdywać ukryty sens.

Sasuke był bogatym biznesmenem, mieszkającym dużo czasu w Niemczech. Po przygodach w Japonii, nie odzywał się do Sarady (jak to widać w epilogu), ale nie miejcie do niego pretensji. Może za bardzo tęsknił, może lepiej mu było zapomnieć, a może uczynił tak, bo właśnie to było najsłuszniejsze. Ostatecznie osądzenie sprawy zostawiam każdemu z osobna :).

Sakura podobnie jak Sasuke, odnalazła nowy sens życia. I nawet jeśli była jaka była, nawet i ona zasługiwała na szczęście.

Sarada (najważniejsza bohaterka, spośród całej trójki) cierpiała chyba mimo wszystko najbardziej, lecz dorosła i potrafiła wybaczyć. Moim zdaniem jest najodważniejsza z nich wszystkich.

Oto moje zdanie na temat Above. Pare osób przyznało, że historia wyszła życiowa. Bardzo mnie to ucieszyło, uważam, że każdy z nas może odnaleźć tu malutką cząstkę siebie. Niejedna z nas przecież nienawidziła jakiegoś mężczyzny, była oszukiwana przez kogoś, czy bała się pierwsza  odezwać do pewnej osoby. 

Przede wszystkim chciałam podziękować Wam, czytelnikom za wsparcie, słowa uzasadnionej krytyki i pochwały. Dużo mi to kochani dało! Może w przyszłości skuszę się na kolejnego bloga (jak na razie pozostało mi parę do skończenia) i będę z pewnością trzymała w sercu Wasze rady :). 

Dziękuję ❤️

Gemi Ni